Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει πως με τους χαφ που έχει ο Ολυμπιακός
δεν είναι για να πηγαίνει μακρυά καθώς είναι πολλοί παίκτες με μικρή
προσωπικότητα και ελάχιστο εκτόπισμα.
Το 0-3 του Μίτσελ στο φέουδο της Λεβάντε ήταν η νύχτα του Βαλβέρδε στη Λάρνακα με την Ανόρθωση. Εκεί, μαθαίνοντας ο Ερνέστο «σε πραγματικό χρόνο» τα ελαττώματα της ομάδας του, ελαττώματα αγωνιστικά ή ελαττώματα νοοτροπίας, το κόστος ήταν ότι ο Ολυμπιακός πλήρωσε τα διαφυγόντα κέρδη μιας χρονιάς Τσάμπιονς Λιγκ. Πολλαπλάσιο δίδακτρο, σε σχέση με το σημερινό.
Όταν, με τον καιρό, ο Βαλβέρδε κατάλαβε την ομάδα, τότε πρόλαβε να την καθοδηγήσει στο να κάνει ένα έτσι-ονειρευόμαστε-τον-Ολυμπιακό όμιλο Κυπέλλου UEFA. Το 5-1 με τη Μπενφίκα, το 4-0 με τη Χέρτα. Μετά ο Βαλβέρδε συνειδητοποίησε, και κοντά στον Βαλβέρδε όλοι γύρω-γύρω, ότι το Παιγνίδι δεν το μαθαίνεις ποτέ. Αυτό είναι, το Παιγνίδι, που έρχεται και κάθε φορά κάτι έχει να σε μάθει.
Τέτοιες μέρες λοιπόν, 2009, είχε διαχυθεί στην ατμόσφαιρα η φοβερή βεβαιότητα ότι, αφού διεκπεραιωθούν οι αγώνες στους «32», στους «16» το έργο θα ‘ναι Ολυμπιακός-Μίλαν. Η αιώνια ατάκα Ρέχαγκελ, για τους Ελληνες που βιάζονται να πάνε στο μεθεπόμενο βήμα προτού πραγματοποιήσουν το επόμενο. Ποια Σεντ-Ετιέν; Και ποια Βέρντερ, ν’ αντισταθεί στους Ιταλούς;
Η Σεντ-Ετιέν ήλθε στην Ελλάδα, εκείνη τη νύχτα για αρχή κράτησαν τον Γκομίς στον πάγκο, έπαιξαν 4-6-0 με σκιώδες εννιάρι ένα Βραζιλιάνο που σκόραρε και στα δύο παιγνίδια, τον Ιλάν, Αντζας και Αβραάμ δεν ήξεραν καταπού να κάνουν και τι να μαρκάρουν, ο Ταυλαρίδης κατάπιε για πλάκα τον Ντιόγκο που από ένα σημείο κι έπειτα έκανε μονάχα βουτιές απόγνωσης, 0-2 ημίχρονο, 1-3 τελικό. Αλλά κι η Μίλαν αν πεις…
Ο Πισάρο της έβαλε δύο γκολ στο Σαν Σίρο, η Βέρντερ προκρίθηκε, εν συνεχεία προκρίθηκε και εις βάρος της Σεντ-Ετιέν, να μη τα πολυλογούμε έφτασε ως τον τελικό. Ένα déjà vu, όταν έγινε αυτή εδώ η κλήρωση τον Δεκέμβριο. Το ζευγάρι, με το στόμα, κλείδωσε αμέσως. Ολυμπιακός-Ατλέτικο. Θυμήθηκα τον αγαπημένο Τέρενς Κουίκ. Αυτός ήταν που έλεγε στο Καραϊσκάκη «περνάμε τη Σεντ-Ετιέν κι ύστερα πάμε σ’ ένα έντιμο αποκλεισμό απ’ τη Μίλαν».
Εγινε, εν τέλει, Λεβάντε-Ρούμπιν. Πολύ λιγότερο sexy από Ολυμπιακός-Ατλέτικο, πεζό, αλλ’ αυτό είναι. Ο θεσμός έχει τους δικούς του κανόνες. Μετράει καταλυτικά, το για ποιον μια πρόκριση σημαίνει πράγματα. Για τη Λεβάντε ό,τι έγινε, το ν’ αποκλείσει αντίπαλο «μεγέθους Τσάμπιονς Λιγκ», είναι αναφορά. Οσο δεν θα ήταν για την Ατλέτικο, το ν’ αποκλείσει τη Ρούμπιν. Οσο είναι για τη Ρούμπιν, ότι απέκλεισε την κάτοχο του τίτλου Ατλέτικο.
Ο Σιμεόνε πήρε στη Ρωσία έντεκα, μετρημένους, βασικούς και επτά απ’ το φυτώριο. Τους υπόλοιπους, τους άφησε πίσω να δουλέψουν στη Μαδρίτη και να μη επιβαρυνθούν με το ψοφόκρυο της Μόσχας. Η Λεβάντε ταξίδεψε στον Πειραιά, σαν σε πανστρατιά. Ως και ο Βίντρα, που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στα ματς του Γιουρόπα Λιγκ, κι αυτός μέσα! Επίσης, το ένιωθες σε όσα έλεγαν. Στο πόσο σεβάστηκαν την προτέρα παρουσία του Ολυμπιακού στα Κύπελλα Ευρώπης. Στο πόση συγκέντρωση αυτό τους έκανε να έχουν για τη ρεβάνς.
Η ατυχία Μίτσελ είναι ότι, σε αντίθεση με τον Βαλβέρδε 2008-09, ετούτος δεν έχει άλλο ματς Ευρώπης, ώστε να παρουσιάσει την ομάδα μετά τις δικές του παρεμβάσεις. Το μετά, γι’ αυτό, πλέον είναι ο Σεπτέμβριος. Η πρεμιέρα των ομίλων του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ. Από Πέμπτη σε Πέμπτη τώρα, απ’ το 0-3 ως το 0-1, αντικειμενικά δεν υπήρχαν τα πράγματα που, άμα τα έτρεχε, λες πως προλάβαινε να τα φτιάξει.
Πώς να φτιάξεις μέσα σε μία εβδομάδα ότι, σαν σε προγραμματισμό σωματείου Δ’ Εθνικής, ο Ολυμπιακός έφτασε Φεβρουάριο μήνα να μη διαθέτει ένα κανονικό αριστερό μπακ; Θύμισε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ που κάποια στιγμή έπαιξαν στο ελληνικό πρωτάθλημα με σέντερ-φορ, οι μεν τον Ζέκα οι δε τον Κατίδη! Και, προφανώς-προφανέστατα, ο αριστερός μπακ δεν είναι το μοναδικό κενό. Απλώς ξεκινάμε απ’ αυτό, επειδή από κει άρχισε να ξηλώνεται, σ’ αυτή την αναμέτρηση με τη Λεβάντε, το κόκκινο πουλόβερ.
Μακάρι να ήταν μόνον αυτό. Αγοράζεις ένα μπακ το καλοκαίρι, όπως είναι (διάολε!) βέβαιον ότι θα πράξουν αυτό το καλοκαίρι καθότι ο Χολέβας δεν παίζει καν στην πρεμιέρα του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ, και τελειώνει το έργο. Προτού φτάσουμε στα θερινά ψώνια ωστόσο, προς το παρόν το μόνο που είχε ο Μίτσελ το περιθώριο να κάνει, ήταν να δώσει ένα κάποιο στίγμα. Το έδωσε. Ένα ενδιαφέρον στίγμα, που ευρίσκεται στην αναμενόμενη αντιστοίχιση με ό,τι οι Ισπανοί πρεσβεύουν για το ποδόσφαιρο.
Το στίγμα είναι το να μπαίνει ως πρώτο κριτήριο στελέχωσης της ενδεκάδας, ποιοι (δεν έχει σημασία αν είναι αμυντικοί, μέσοι, επιθετικοί) ξέρουν να παίξουν με τη μπάλα στα πόδια. Ολες ήταν ball-playing επιλογές. Οι καλύτερες ball-playing επιλογές, ανάμεσα στις διαθέσιμες. Αν οι καλύτερες ανάμεσα στις διαθέσιμες δεν είναι στ’ αλήθεια καλές, αυτό είναι το επόμενο στάδιο της συζήτησης. Πράγματι, δεν είναι. Οσο καλές χρειάζεται. Μια απλή ερώτηση. Ποιος είναι ο Μπαρκέρο του Ολυμπιακού; Δεν λέμε, ξέρω γω, ο Σνάιντερ. Ο Μπαρκέρο, λέμε.
Ο Μπαρκέρο είναι ο αριστεροπόδαρος χαφ που έβγαλε τις μπαλιές-μαχαιριές στο 1-0 και στο 3-0 της Λεβάντε, στον πρώτο αγώνα. Είναι ο χαφ που εκτέλεσε το άπιαστο πέναλτι, στο 2-0. Είναι αυτός που έκανε το ωραιότερο σουτ του δεύτερου αγώνα, στο 2’. Και αυτός που εκτέλεσε το κόρνερ, στο 0-1. Εάν ο Ολυμπιακός είχε στη μεσαία γραμμή παίκτη να έκανε στα δύο ματς τα μισά απ’ όλ’ αυτά, θα φωταγωγούσε ο δήμαρχος τον Πειραιά.
Ποιος; Ο Φέισα; Ο Πάουλο Μασάντο; Ο Γκρέκο; Ο Μοντεστό; Για τη ρηχή λίμνη. ‘Η για καμία λίμνη. Πολλοί παίκτες, μικρή προσωπικότητα, ελάχιστο εκτόπισμα. Πίνο, σου λέει. Ντιακιτέ. Ολους μαζί να τους βάλεις στον στίφτη, ένα ολόκληρο Ιμπαγάσα δεν θα βγάλουν. Πολλοί, αλλά συγχρόνως λίγοι. Πολλοί και, το χειρότερο, όλοι συσσωρευμένοι γύρω-γύρω στη μεσαία γραμμή. Συμπέρασμα. Δεν είναι για να πηγαίνεις μακρυά, με τέτοιους χαφ.
Ο καλός μου Στέλιος, στην τηλεοπτική μετάδοση ορθώς-ορθότατα ανέδειξε την απουσία, εγώ θα ‘λεγα την ακινησία, του Φέισα στο γκολ του Μάρτινς. Να τον συμπληρώσω, μόνον, ότι απών στη φάση λόγω ακινησίας συνελήφθη κι άλλος ένας. Ο Κάρολ. Στη μικρή περιοχή συνέβη ό,τι συνέβη. Ο γκολκίπερ, όμως, κόλλησε στη γραμμή του. Τα συμπεράσματα λοιπόν, με ποιους πηγαίνεις και με ποιους δεν πηγαίνεις πουθενά, δεν είναι ένα ή δύο. Είναι αρκετά.
Ελπίζω να είναι κιόλας αποσαφηνισμένο στο μυαλό του Μαρινάκη, και οπωσδήποτε στη σχέση του Μαρινάκη με τον Μίτσελ, ποιος είναι ο επιφορτισμένος να χτίσει την ομάδα της ερχόμενης περιόδου. Ο προπονητής, κατ’ αποκλειστική αρμοδιότητα; ‘Η ένας τεχνικός διευθυντής, σε συνεργασία με τον προπονητή;
Πηγή: Gazzetta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου