Βαγγέλης Μπραουδάκης
Πάρα πολλοί οπαδοί της –και λογικά- θα σταθούν στον χτεσινό αποκλεισμό από τον Αγροτικό Αστέρα. Αν το κάνουν ως αφορμή για να αναλογιστούν πώς η ομάδα τους σ' αυτό το 12μηνο έφτασε ακόμα και σ' αυτήν την –αγωνιστική- κατάντια, έχει καλώς. Αν το κάνουν, ωστόσο, μόνο επειδή τους ενοχλεί που δεν συνεχίζει ο «δικέφαλος αετός» στο Κύπελλο της Γ' Εθνικής, προφανώς δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από τα αλλεπάλληλα παθήματα…
Η ήττα από τον Αγροτικό Αστέρα στην παράταση δεν είναι τίποτα παραπάνω
από τη φυσική συνέχεια του εκφυλισμού της ΑΕΚ σε επίπεδο στρατηγικής,
αποφάσεων. Η στρατηγική που την οδήγησε σε υποβιβασμό (μέσω εισβολής
στον αγωνιστικό χώρο και διακοπής αγώνα), η στρατηγική που την οδήγησε
κατόπιν σε «εκκαθάριση–εξπρές» και σε «ερασιτεχνικό» καθεστώς, η
(ανύπαρκτη) στρατηγική που από το καλοκαίρι –υποτίθεται ότι- προσπαθεί
να την αναγεννήσει…Δεν αναφέρομαι στα ζητήματα του γηπέδου. Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στο ποδοσφαιρικό τμήμα: Από το ποιοι και με ποιες αρμοδιότητες το συγκροτούν (το «οργανόγραμμα» που μπορεί να παραπέμπει θεωρητικά σε άκρως οργανωμένο κλαμπ, αλλά πρακτικά είναι για κλάματα) μέχρι το ποιοι επιλέχτηκαν να αγωνίζονται με τη φανέλα της και γιατί…
Η ελαφρότητα («ΑΕΚ είμαστε, δεν μπορεί») με την οποία πορεύεται η Ενωση, σύμπτωμα προφανώς της αδυναμίας προσαρμογής στο άγνωστο περιβάλλον και της άμετρης αλαζονείας ορισμένων εκ των ταγών της, πιθανώς δεν θα της στοιχίσει την άνοδο στη Football League. Ως ιδιοσυγκρασία, όμως, εκείνων που κρατάνε τα τιμόνια ενέχει τεράστιο ρίσκο για την απρόσκοπτη συνέχεια και επιστροφή της εκεί που ανήκει…
Αν κρίνει κάποιος από το πώς «δουλεύτηκε» το περασμένο καλοκαίρι και τι «καρπίζει» τώρα, τότε το προσεχές καλοκαίρι όλα (εκτός της συσπείρωσης του κόσμου) θα πρέπει να γίνουν αλλιώς. Κι ας μην έγιναν (αλλιώς) τόσα και τόσα περασμένα καλοκαίρια. Για να γίνουν, όμως, αλλιώς θα πρέπει οι νοοτροπίες να είναι αλλιώς. Ειδάλλως οι «Αγροτικοί Αστέρες» δεν θα είναι η τρανταχτή εξαίρεση που θα πονάει μια στο τόσο. Θα είναι η ρουτίνα…
ΟΧΙ ΕΤΣΙ, ΡΕ ΣΟΥΜΑΧΕΡ...
«Αμα σου μέλει να πνιγείς, ποτέ σου δεν πεθαίνεις» (το ρίξαμε στις παροιμίες σήμερα, αλλά η λαϊκή σοφία είναι αξεπέραστη)! Ο Μίκαελ Σουμάχερ είναι από χτες το μεσημέρι στο προσκήνιο του παγκόσμιου αθλητικού ενδιαφέροντος για την εξέλιξη της –κρίσιμης κατάστασης τής- υγείας του με τους περισσότερους από τα δισεκατομμύρια των ενδιαφερόμενων να σκέφτονται το ίδιο πράγμα:
«Τόσα χρόνια οδηγούσε στο όριο. Τα ρίσκα που έπαιρνε στις πίστες της Formula 1 τον κατέστησαν θρύλο με επτά παγκόσμιους τίτλους. Τόσα χρόνια κινούνταν με 300 χλμ. και υπό συνθήκες απείρως πιο επικίνδυνες από μια απλή χιονοδρομική κατάβαση. Και τόσα χρόνια δεν κινδύνευσε, για να ακουμπήσει τώρα τον θάνατο κάνοντας σκι»…
Ναι, ξέρω. Από τα Χριστούγεννα στις γαλλικές Αλπεις έχουν σκοτωθεί πέντε άτομα μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων που απολαμβάνουν τα χειμερινά αθλήματα στο χιόνι…
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου