Δύο Ισπανοί ρεπόρτερ (από Χετάφε και Σεβίλλη) που έζησαν τον
Μίτσελ, γράφουν στο gazzetta.gr για τη δουλειά, τις γνώσεις και τις
παραξενιές ενός καλού, αλλά «δύσκολου» προπονητή...
* ΧΑΒΙΕΡ ΕΡΝΑΝΤΕΘ (ρεπόρτερ Χετάφε στην εφημερίδα «As»)
«Η καλύτερη Χετάφε όλων των εποχών!»
«Μιλώντας για τον Μίτσελ, πάντα πρέπει να ξεκινάς με το σημαντικότερο που πέτυχε στην Χετάφε. Από τα εννέα χρόνια που βρίσκεται η ομάδα στην Πριμέρα Ντιβισιόν, το καλύτερο ποδόσφαιρο της ιστορία της το έπαιξε την πρώτη χρονιά του Μίτσελ (2009-'10). Χωρίς μεγάλες μεταγραφές και με μπόλικους πιτσιρικάδες την οδήγησε στο Europa League και μάλιστα με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ο Μίτσελ εφάρμοσε απαρέγκλιτα το 4-3-3 και η ομάδα πετούσε φωτιές στην επίθεση. Ηταν πραγματικά μία τέλεια σεζόν.
Με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησε και η επόμενη, αλλά τα καλά έπαψαν στα μισά. Τότε ξαφνικά άρχισαν τα πολύ άσχημα αποτελέσματα και η γκρίνια. Ο Μίτσελ βρέθηκε μαλωμένος με όλο τον κόσμο και κυρίως με τους δημοσιογράφους και τον πρόεδρο, Μιγκέλ Ανχελ Τόρες. Οι δύο τους είχαν μία απίθανη διαφωνία που δεν είχε προηγούμενο. Ο πρόεδρος ζήτησε από τον προπονητή να μην βάζει τον γιο του, Αντριάν, ο οποίος δεν έπαιζε καλά, μιας και θεωρούσε ότι ο πατέρας του μεροληπτούσε υπέρ του. Ο κόουτς όμως συνέχισε τα δικά του και στο τέλος της σεζόν ο Τόρες του ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας του.
Ο Μίτσελ έχει έναν μοναδικό τρόπο να δουλεύει με τους νέους ποδοσφαιριστές. Στην Χετάφε βοήθησε πολύ τους μικρούς και ειδικά τους Σολδάδο (έβαλε 16 γκολ το 2009-'10), Παρέχο (νυν της Βαλένθια) και Πέδρο Λεόν (εκείνο το καλοκαίρι τον αγόρασε η Ρεάλ). Ως υπεύθυνος στην Ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης ανέδειξε τους Σολδάδο, Παρέχο, Γκρανέρο, Αντριάν (όχι ο γιος του αλλά ο νυν επιθετικός της Ατλέτικο), Ντε λα Ρεδ. Εχει μέσα του πολύ ποδόσφαιρο. Οι γνώσεις του είναι σημαντικές και οι νέοι τον ακούν με προσοχή και θαυμασμό. Γενικότερα όμως είναι ένας ιδιαίτερα περίεργος τύπος που συναναστρέφεται δύσκολα με τους τριγύρω του. Ειδικά όταν οι άλλοι έχουν αντίθετη γνώμη από αυτόν. Στην Χετάφε δεν μιλούσε σε όσους δημοσιογράφους του ασκούσαν κριτική και αυτό δεν ήταν και ό,τι πιο επαγγελματικό και σωστό από έναν προπονητή.»
* ΕΝΡΙΚΕ ΓΚΑΡΘΙΑ (ρεπόρτερ Σεβίλλης στην τοπική εφημερίδα της πόλης, «Espadio Deportivo»)
«Δεν θα λείψει σε κανέναν!»
«Στη Σεβίλλη ο Μίτσελ ήρθε ως λύση έκτακτης ανάγκης, όταν απολύθηκε ο Μαρθελίνιο (Φεβρουάριος του 2012). Το συμβόλαιο που υπέγραψε προέβλεπε αυτόματη ανανέωση σε περίπτωση εξόδου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα δεν έπαιξε καλά και δεν βγήκε καν στην Ευρώπη, αλλά η ανανέωση έγινε. Αυτό συνέβη για έναν και μόνο λόγο: επειδή ο Μίτσελ ήταν φθηνός και ο Χοακίν Καπαρός που αποτελούσε την βασική επιλογή, ήταν ακριβός. Ετσι λοιπόν ο κόουτς συνέχισε, δίχως όμως ουσιαστικά να τον θέλουν διοίκηση, παίκτες και οπαδοί.
Η σεζόν ξεκίνησε σχετικά καλά, αλλά γρήγορα ήρθαν τα προβλήματα. Για όσους ξέρουν τη Σεβίλλη, θα γνωρίζουν ότι έχει από τα πλέον δύσκολα «αποδυτήρια» στην Ισπανία. Για κάποιο λόγο εκεί «έχασαν» το παιχνίδι και οι προηγούμενοι προπονητές, Μανθάνο, Μαρθελίνιο και το ίδιο συνέβη και με τον Μίτσελ. Εκείνος διέθετε πιο ισχυρή προσωπικότητα και συγκρούστηκε με αρκετούς παίκτες, αλλά τελικά βγήκε χαμένος. Το πρόβλημα με τον Μίτσελ ήταν ότι ήταν αυταρχικός και βρέθηκε γρήγορα σε κόντρα με τις βεντέτες: ακόμα και με τον Νεγρέδο, ο οποίος ως πιτσιρικάς είχε γαλουχηθεί ποδοσφαιρικά από τον ίδιο στην Καστίγια (σ.σ.: η ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης).
Στο τέλος ήρθε και ένας καυγάς με τον πρόεδρο και κάπου εκεί έφτασε το τέλος. Η Σεβίλλη του Μίτσελ έπαιξε κατά διαστήματα πολύ ωραίο ποδόσφαιρο. Δεν υπήρχε όμως ισορροπία στο παιχνίδι της. Το 4-3-3 δεν άλλαζε ποτέ. Ακόμα και όταν ο αντίπαλος ήταν η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ ο Μίτσελ επέμενε πως η ομάδα έπρεπε να κάνει εκείνη το παιχνίδι της και όχι να προσαρμόσει τα πλάνα της. Στο τέλος έφυγε μαλωμένος με όλους και ο κόσμος τον αποδοκίμασε. Ο Σπάχιτς βγήκε αμέσως μετά και τον «έθαψε», λέγοντας πως πλέον θα ησύχαζαν. Η αλήθεια είναι πως δεν θα λείψει σε κανέναν στο «Σάντσεθ Πιθχουάν».
Πηγή: Gazzetta
«Η καλύτερη Χετάφε όλων των εποχών!»
«Μιλώντας για τον Μίτσελ, πάντα πρέπει να ξεκινάς με το σημαντικότερο που πέτυχε στην Χετάφε. Από τα εννέα χρόνια που βρίσκεται η ομάδα στην Πριμέρα Ντιβισιόν, το καλύτερο ποδόσφαιρο της ιστορία της το έπαιξε την πρώτη χρονιά του Μίτσελ (2009-'10). Χωρίς μεγάλες μεταγραφές και με μπόλικους πιτσιρικάδες την οδήγησε στο Europa League και μάλιστα με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ο Μίτσελ εφάρμοσε απαρέγκλιτα το 4-3-3 και η ομάδα πετούσε φωτιές στην επίθεση. Ηταν πραγματικά μία τέλεια σεζόν.
Με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησε και η επόμενη, αλλά τα καλά έπαψαν στα μισά. Τότε ξαφνικά άρχισαν τα πολύ άσχημα αποτελέσματα και η γκρίνια. Ο Μίτσελ βρέθηκε μαλωμένος με όλο τον κόσμο και κυρίως με τους δημοσιογράφους και τον πρόεδρο, Μιγκέλ Ανχελ Τόρες. Οι δύο τους είχαν μία απίθανη διαφωνία που δεν είχε προηγούμενο. Ο πρόεδρος ζήτησε από τον προπονητή να μην βάζει τον γιο του, Αντριάν, ο οποίος δεν έπαιζε καλά, μιας και θεωρούσε ότι ο πατέρας του μεροληπτούσε υπέρ του. Ο κόουτς όμως συνέχισε τα δικά του και στο τέλος της σεζόν ο Τόρες του ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας του.
Ο Μίτσελ έχει έναν μοναδικό τρόπο να δουλεύει με τους νέους ποδοσφαιριστές. Στην Χετάφε βοήθησε πολύ τους μικρούς και ειδικά τους Σολδάδο (έβαλε 16 γκολ το 2009-'10), Παρέχο (νυν της Βαλένθια) και Πέδρο Λεόν (εκείνο το καλοκαίρι τον αγόρασε η Ρεάλ). Ως υπεύθυνος στην Ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης ανέδειξε τους Σολδάδο, Παρέχο, Γκρανέρο, Αντριάν (όχι ο γιος του αλλά ο νυν επιθετικός της Ατλέτικο), Ντε λα Ρεδ. Εχει μέσα του πολύ ποδόσφαιρο. Οι γνώσεις του είναι σημαντικές και οι νέοι τον ακούν με προσοχή και θαυμασμό. Γενικότερα όμως είναι ένας ιδιαίτερα περίεργος τύπος που συναναστρέφεται δύσκολα με τους τριγύρω του. Ειδικά όταν οι άλλοι έχουν αντίθετη γνώμη από αυτόν. Στην Χετάφε δεν μιλούσε σε όσους δημοσιογράφους του ασκούσαν κριτική και αυτό δεν ήταν και ό,τι πιο επαγγελματικό και σωστό από έναν προπονητή.»
* ΕΝΡΙΚΕ ΓΚΑΡΘΙΑ (ρεπόρτερ Σεβίλλης στην τοπική εφημερίδα της πόλης, «Espadio Deportivo»)
«Δεν θα λείψει σε κανέναν!»
«Στη Σεβίλλη ο Μίτσελ ήρθε ως λύση έκτακτης ανάγκης, όταν απολύθηκε ο Μαρθελίνιο (Φεβρουάριος του 2012). Το συμβόλαιο που υπέγραψε προέβλεπε αυτόματη ανανέωση σε περίπτωση εξόδου στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ομάδα δεν έπαιξε καλά και δεν βγήκε καν στην Ευρώπη, αλλά η ανανέωση έγινε. Αυτό συνέβη για έναν και μόνο λόγο: επειδή ο Μίτσελ ήταν φθηνός και ο Χοακίν Καπαρός που αποτελούσε την βασική επιλογή, ήταν ακριβός. Ετσι λοιπόν ο κόουτς συνέχισε, δίχως όμως ουσιαστικά να τον θέλουν διοίκηση, παίκτες και οπαδοί.
Η σεζόν ξεκίνησε σχετικά καλά, αλλά γρήγορα ήρθαν τα προβλήματα. Για όσους ξέρουν τη Σεβίλλη, θα γνωρίζουν ότι έχει από τα πλέον δύσκολα «αποδυτήρια» στην Ισπανία. Για κάποιο λόγο εκεί «έχασαν» το παιχνίδι και οι προηγούμενοι προπονητές, Μανθάνο, Μαρθελίνιο και το ίδιο συνέβη και με τον Μίτσελ. Εκείνος διέθετε πιο ισχυρή προσωπικότητα και συγκρούστηκε με αρκετούς παίκτες, αλλά τελικά βγήκε χαμένος. Το πρόβλημα με τον Μίτσελ ήταν ότι ήταν αυταρχικός και βρέθηκε γρήγορα σε κόντρα με τις βεντέτες: ακόμα και με τον Νεγρέδο, ο οποίος ως πιτσιρικάς είχε γαλουχηθεί ποδοσφαιρικά από τον ίδιο στην Καστίγια (σ.σ.: η ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης).
Στο τέλος ήρθε και ένας καυγάς με τον πρόεδρο και κάπου εκεί έφτασε το τέλος. Η Σεβίλλη του Μίτσελ έπαιξε κατά διαστήματα πολύ ωραίο ποδόσφαιρο. Δεν υπήρχε όμως ισορροπία στο παιχνίδι της. Το 4-3-3 δεν άλλαζε ποτέ. Ακόμα και όταν ο αντίπαλος ήταν η Μπαρτσελόνα ή η Ρεάλ ο Μίτσελ επέμενε πως η ομάδα έπρεπε να κάνει εκείνη το παιχνίδι της και όχι να προσαρμόσει τα πλάνα της. Στο τέλος έφυγε μαλωμένος με όλους και ο κόσμος τον αποδοκίμασε. Ο Σπάχιτς βγήκε αμέσως μετά και τον «έθαψε», λέγοντας πως πλέον θα ησύχαζαν. Η αλήθεια είναι πως δεν θα λείψει σε κανέναν στο «Σάντσεθ Πιθχουάν».
Πηγή: Gazzetta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου