Τάσος Παπαχρήστου
Εχω δεί δεκάδες Eλληνες αθλητές να τρέχουν περισσότερο από έναν γύρο, δηλαδή από 400 μ. σε στάδια του εξωτερικού.
Εχω τρελαθεί από την ατυχία του Σταύρου Μερμίγκη στα 800 μ. των Βαλκανικών Αγώνων της Αθήνας, όταν έπεσε λίγο πριν από το νήμα και έχασε το χρυσό μετάλλιο, έναν τρομερό χρόνο και, βέβαια, την ευκαιρία να κερδίσει τον περίφημο Γιουγκοσλάβο Λουτσιάνο Σούσανι.
Εχω παρακολουθήσει το 1987 τον Σπύρο Ανδριόπουλο να καταρρίπτει στη
Ρώμη το πανελλήνιο ρεκόρ στα 10.000 μ. που μάλιστα εξακολουθεί να ισχύει
ακόμα.Εχω μείνει άναυδος με τον μαραθωνοδρόμο Φάνη Τσιμιγκάτο που έπινε Coca-Cola στην κλασική διαδρομή αντί για ηλεκτρολύτες ή νερό.
Δεν πίστευα στα μάτια μου όταν ο Παναγιώτης Φωτίου έκανε άκυρη εκκίνηση στα 3.000 μ. σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου.
Φυσικά και έχω μείνει τελευταίος, μόνος, αρκετές φορές στο στάδιο προκειμένου να δω Ελληνίδες να τερματίζουν σε κούρσες αντοχής όπως ο μαραθώνιος ή 10.000 χλμ., με τους θεατές να έχουν αποχωρήσει.
Και δεν ξεχνώ τι τρομερή εντύπωση μου έκανε στις αρχές της δεκαετίας του '90, και όχι μόνο σ' εμένα, η Ειρήνη Θεοδωρίδου από ένα μικρό ορεινό χωριό της Κοζάνης, όταν προκρίθηκε στα ημιτελικά των 1.500 μ. του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Τόκιο.
Είδαν πολλά τα μάτια μου. Μπορεί και να ξεχνώ πολλά.
Φοβερό το τρέξιμό της και οι αέρινες κινήσεις στο στυλ της.
Δύσκολο πράγμα οι δρόμοι αντοχής. Αν δεν έχεις δοκιμάσει, δεν το γνωρίζεις. Οι αθλητές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Στους δρομείς και στους πρωταθλητές.
Οι δεύτεροι απλώς ανάβουν τον... κινητήρα στην εκκίνηση, καταβροχθίζουν χιλιόμετρα και τερματίζουν χωρίς καν να βαριανασαίνουν.
Κατά καιρούς εμφανίστηκαν στην Ελλάδα σπουδαία ταλέντα στους δρόμους αντοχής που δεν είχαν για διαφόρους λόγους την απαραίτητη εξέλιξη, όπως ο Παναγιώτης Παλληκάρης (800 μ.) από τη Θήβα και ο Αρσένης Τσιμίνος (3.000 μ. στιπλ) από την Κέρκυρα.
Τα χρόνια πέρασαν. Ωστόσο, το περασμένο Σάββατο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου είδα τη μονομαχία στα 3.000 μ. της Αθηνάς Κοΐνη και της Αναστασίας Καρακατσάνη, αμφότερες αθλήτριες του σωματείου ΓΕΑ Τρικάλων, αμφότερες αθλήτριες του Τρικαλιώτη προπονητή και παλιού πρωταθλητή Χρήστου Παπαχρήστου, με το απίστευτο, μοναδικό μεράκι και τα δεκάδες όνειρά του, να τρέχουν με τέλεια ομορφιά.
Υπέροχο στυλ, θαυμάσιο τρέξιμο, αλλαγές ρυθμού και δύναμη στο τέλος της κούρσας. Τι έκπληξη, πράγμα ασυνήθιστο...
Τα δύο κορίτσια θεωρώ βέβαιο ότι μπορούν κάποια στιγμή να τρέξουν σε χρόνους κάτω από εννιά λεπτά. Αποτελούν το μέλλον μιας χώρας που δεν ξοδεύει πια ούτε ευρώ για τον αθλητισμό της και φυσικά τον πρωταθλητισμό της.
Πηγή: Goal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου